یه دنیایی بود

که رسمش

و خاصیتش

و مرامش

تنهاتر کردن آدمای تنها بود.

امان از راه های دور...

امان از بی نصیبی...

با تشکر از جراحان محترم

در آورده است بگیری آن است که وی را وادار کنی او را نگاه دارد !

همه ي درد هاي تو مال من دلِ

تنگ من مال تو!!!

من ميتوانم همه ي دردهاي عالم را تحمل کنم

اگر تو کمي دلتنگِ من باشي !!!

کـوهـی مستـحـکـم از عشـــق سـاختــه ام ...

از تيشــه ی فـرهـــاد هـم کـاری بـر نـمـی آيـد...

هرروز دعــای زلــزلـه مـی خـوانـم.

وقتی صدایش می کنی، نمی شنود...

وقتی به دنبالش می روی، نمی بیند...

وقتی دوستش داری، به فکرت نیست.

اما...

وقتی می شنود که دیگر صدایت گرفته...

وقتی می بیند که خسته در راه افتاده ای...

وقتی به فکرت هست، که دیگر نیستی..

هیییییییییی

این چه وضعیه؟؟؟؟؟؟؟

اول به آسایش و خوشبختی برسند

بعد به زندگی بخندند

ولی نمی دانند که تا به زندگی نخندند

به آسایش و خوشبختی نمی رسند !

جـدی میگــم . . .

نه شکوه است نه گلایه

تو این دنــیا . .

حــالِ خــیلی هـا اصـلا خـوب نیـست !

یـه دسـتی بـه زندگیـشون بکـش

«لــــــــــطــفا»

انها از صميم قلب يکديگر را دوست داشتند.

زن جوان: يواشتر برو من مي ترسم

مرد جوان: نه ، اينجوري خيلي بهتره!

زن جوان: خواهش مي کنم ، من خيلي ميترسم

مردجوان: خوب، اما اول بايد بگي دوستم داري

زن جوان: دوستت دارم ، حالامي شه يواشتر بروني

مرد جوان: مرا محکم بگير

زن جوان: خوب، حالا مي شه يواشتر بروني؟

مرد جوان: باشه ، به شرط اين که کلاه کاسکت مرا برداري و روي

سرت بذاري، اخه نمي تونم راحت برونم، اذيتم مي کنه

روز بعد روزنام ه ها نوشتند

برخورد يک موتورسيکلت با ساختماني حادثه آفريد.در اين سانحه

که بدليل بريدن ترمز موتور سيکلت رخ داد،

يکي از دو سرنشين زنده ماند و ديگري در گذشت

مرد جوان از خالي شدن ترمز آگاهي يافته بود پس بدون اين که زن

جوان را مطلع کند با ترفندي کلاه کاسکت خود را بر سر او گذاشت

و خواست براي آخرين بار دوستت دارم را از زبان او بشنود و خودش

رفت تا او زنده بماند

دلت گرفت بگو خودم گریه کنم به جای تو

روزای خوب برای تو شبای بد برای من

بیستای قرمز مال تو نمره ی رد برای من

نتای رنگی مال تو شعر غم انگیز مال من

بهارو عطرش مال تو برگای پاییز مال من

گلای قرمز مال تو گلای پرپر مال من

قصه ی اول مال تو حرفای آخر مال من

وق سفر برای تو درد سفر برای من

رسیدناش برای تو فکر خطر برای من

لذت خنده مال تو بارون ریه مال من

صد آفرینا مال تو حرف گلایه مال من

آتیش عشقم مال تو کتاب سوختن مال من

عمر زیاد تو فال تو رنج زیاد تو فال من

قصه طلایی مال تو موندن و ساختن مال من

همیشه بردن مال تو همیشه باختن مال من

تموم دنیا رو میدم صورت ماهت مال من

سوار دور قصه هام من مال تو , تو مال من

غصه ی تو برا من شادی من برای تو

اگر می خواهی جستجو کنی

به حتم در میان پستو های بی حوصلگی ام می یابی

اما بی محابا در نزن که گرد دلم

تا ابد به سرفه ات می اندازد

و عزای سیاه پوشش به گریه ات!

آرام که آمدی

اول از آینه تنهایی بپرس از کدام سو

آنگاه به نرمی قدم بردار

که ناگزیر تخته های زوار در رفته روحم

پای برهنه ات را خراش نیندازد

به گمانم جایی برای تکیه کردن نیست

تنها شانه های پوشالی مترسک خنده هایم

که آن هم استراحت گاه ناامنی است

آخر بارها هجوم سخت کلاغ های سیاه را دیده است

تصمیم با خودت ...

هنوز هم جستجوی خاطراتم را در سر می پرورانی؟

یکشبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود

فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او

پـُر ز لیلا شد دل پـُر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای

بر صلیب عشق...دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای

وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی

دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن

من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم

این تو و لیلای تو ... من نیستم

گفت: ای دیوانه..لیلایت منم

در رگت پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی

من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم

صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آواره ی صحرا...نشد

گفتم عاقل می شوی...اما نشد

سوختم در حسرت یک یا رَبت

غیر لیلا ..بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی

دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سرمیزنی

در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود

درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم

صد چو لیلا کشته در راهت کنم