به دو راهی های زمین که می رسم

چشم به آسمان می

دوزم!

آنجا راه همیشه یکی ست...

نیا باران

زمین جای قشنگی نیست

من از جنس زمینم و خوب می دانم

كه گل در عقد زنبور است

اما یك طرف سودای بلبل ، یك طرف بال و پر پروانه را هم دوست می دارد

نیا باران پشیمان می شوی از آمدن

زمین جای قشنگی نیست

در ناودان ها گیر خواهی كرد

من از جنس زمینم خوب می دانم

اینجا جمعه بازار است

و مردم عشق را در بسته های زرد كوچك نسیه می دادند

در اینجا قدر مردم را به جو اندازه می گیرند

در این جا شعر حافظ را به فال كولیان در به در اندازه می گیرند

نیا باران زمین جای قشنگی نیست

نیا باران

نیا بارن

چه سخت ..

هم زمستان باشد !

هم ابر باشد !.....هم برف یا باران باشد

..!

هم خیابان ِ خیس باشد ..

امـــــا..

... ... ... ... نه تـــــو باشی

... ...

نه دستی برای فشردن باشد !..

نه پایی برای قدم زدن باشد و ..

نه

نگاهـــی برای زل زدن..

نماز باران بخوان برای

چشمهایم

بغض کرده،

ابریست،

اما

نمی بارد..........

دیشب که باران امد می خواستم سراغ تو را بگیرم........... اما خوب می دانستم این

بار هم که پیدایت کنم باز زیر چتر دیگرانی

باران باش!

هیچ کس به باران عادت نمی کند

هر وقت بیاید خیس می شوی

هی ...!!

پاییـــــــــز...!!

ابرهایت را زودتر بفرست

شستن این گرد غم

از دل من

چند پاییز

باران میخواهد...!!!

به كوري چشم تو هم كه باشد

حالم خوب ِ خوب است

اصلا هم دلم برايت تنگ نشده

حتي به تو فكر هم نمي*كنم

باران هم تو را دیگر به ياد من نمي*آورد

... مثل همین حالا که باران می بارد لابد داری زیر باران قدم میزنی چترت را فراموس نکن لباس گرم را هم همینطور

باز باران

باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟! سوگواری ست ،رنگ غصه ، خیسی غم

می خورد بر بام خانه ، طعم ماتم . یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد کابوس ، بوسه می زد بر دو چشمم گریه با لبهای خیسش.

می دویدم، می دویدم ، توی جنگل های پوچی ، زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ، رو به سوی شادکامی

می دویدم ، می دویدم ، هر چه دیدم غم فزا بود ، غصه ها و گریه ها بود

بانگ شادی پس کجا بود؟

این که می بارد به دنیا ، نیست باران ، نیست باران ، گریه ی پروردگار است

اشک می ریزد برایم

می پریدم از سر غم ، می دویدم مثل مجنون ، با دو پایی مانده بر ره

از کنار برکه ی خون

باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر ، باز جادو ، باز وحشت

بی ترانه ، بی حقیقت ، کو ترانه؟! کو حقیقت؟!

هر چه دیدم زیر باران ، از عبث پر بود و از غم

لیک فهمیدم که شادی

مرده او دیگر به دلها ، مرده در این سوگواری…

زیر بارون ، بدون چتر ...با دستانی یخ کرده ،

دست در دست هم ...توی پیاده رو های آب گرفته ی شهر ...

نگاه مردمی که با حسرت ما را نگاه می کنند ...خواب قشنگی بود ...

اما باز هم خیس شدم .. نه از آب باران ، از اشک ...

بی تفاوت باش...

به جهنم!

مگر دریا مُرد از بی بارانی؟!