اين جا شعرايى كه دوس دارين رو بذارين من شروع مىكنم.. مائيم و نواى بى نوايى ...بسم اله اگر حريف مايى

امضای کاربر : یارب این قافله را لطف ازل بدرقه باد ...

اين شعر از خودمه : بى تو اى آرام جانم بى قرارى مى كنم با خيال چشم تو شب زنده دارى مىكنم...خاطرات با تو بودن را دراين ماتم سرا در تمام هستى ام هر لحظه جارى مىكنم...جان شيرينم،به جانت؛تا كه جان دارد دلم بر تمناى وصالت پافشارى مىكنم...بى تو آن فرياد خاموش درونم مى تكد گر بيايى از دلم غم را فرارى مىكنم...مهربانم گر بيايى با تو هستم تا ابد گر بيايى من زمستان را بهارى مىكنم..

بزن کف قشنگه رو به افتخار آبجیمون
حالا خدایی شعر از خودت بود یا از جایی دزدیدی و به نام خودت زدی!!!!!!!

از خود خود خودم بود داداش! ;) كم شعر مىگم!!! زوركى نمىشه بشينم بگم حالا شعر بگم...يه وقتايى حسش مياد...

اين شعرو هم شب امتحان تاريخ نهايى سال سوم گفتم ساعت 3شب...وقت هنو يک سوم كتاب رو هم نخونده بودم: دراين شب هاى بى مهتاب...اين بيدارى پرخواب...دراين تنهايى نمناک و لغزنده كه دل را كرده چون مرداب...بسى از درس من ماندست، زمان از دست هايم رست؛ كتاب اين جا...قلم آن جا... و دارم دفترى در دست...و چشمانى كه پرخواب است!

در رفتن جان از بدن گويند هر نوعى سخن....من خود به چشم خويشتن ديدم كه جانم مىرود

ماجراى من و معشوق مرا پايان نيست....هرچه آغاز ندارد نپذيرد انجام

اى كاش كه بخت سازگارى كردى ...با جور زمانه يار يارى كردى!

هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم

هرگه که یاد روی تو کردم جوان شدم
شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدا
بر منتهای همت خود کامران شدم

چی گفتی عزیز مگه؟؟

زاهدان كاين جلوه در محراب و منبر مىكنند ...چون به خلوت مىروند آن كار ديگر مىكنند

تا كه بودم نبوديم كسي
كشت ما را غم بي هم نفسي
تا كه رفتيم همه يار شدند
خفته ايم و همه بيدار شدند
قدر اينه بدانيد تا كه هست
نه در ان لحظه كه افتاد و اقبال شكست

خزان امد و گل با بادها رفت
چه اسان مي شود از يادها رفت

امان از روزگار خسته و پير
امان از دست اين چرخ خطا گير
رفيقان را جدا مي سازد از هم
اگر پيوندشان باشد چو زنجير

شبي گفتم به قليانم كه از جانم چه مي خواهي؟
نوشت با خط دود خود به دردت مي خورم گاهي
تو بر من مي نهي آتش كه درد خود دهي تسكين
من بيچاره مي سوزم تو از حالم چه ميداني؟

نبسته ام به كس دل..نبسته كس به من دل..چو تخته پاره بر موج رها رها رها من!!!

غم زمانه كه هيچش كران نمىبينم...دواش جز مى چون ارغوان نمىبينم...نشان اهل خدا عاشقيست با خود دار...كه در مشايخ شهر اين نشان نمىبينم

بشنو اين نكته كه خودرا ز غم آزاد كنى...خون خورى گر طلب روزى ننهاده كنى...آخرالامر گل كوزه گران خواهى شد...حاليا فكر سبو كن كه پر از باده كنى..

هركس بد ما به خلق گويد ما ديده به بد نمىخراشيم...ما خوبى او به خلق گوييم؛تا هردو دروغ گفته باشيم

در آرزوى خاک در يار سوختيم...ياد آور اى صبا كه نكردى حمايتى...بوى دل كباب من آفاق را گرفت...اين آتش درون بكند هم سرايتى